Twee zussen op een veld.
Ze hebben grote dromen.
Ze kijken in het rond.
Deze foto toont het begin van het verhaal van Hoge Bossen.
Hij werd genomen nadat wij, Anne en Maria, het huis en de grond van onze grootouders kochten.
Maria
Onze grootouders waren tuinbouwers. Samen met mijn zussen, nichten en neven bracht ik een groot deel van mijn jeugd door op ‘t veld. Meter leerde ons hoe schoon leven op het ritme van de natuur kan zijn. Peter zorgde dat de cijfers achter de groenten klopten en toonde dat je niet ver vanonder de kerktoren moet reizen om nieuwsgierig te zijn.
Na die zorgeloze jeugd kwam studeren en landbouw verdween naar de achtergrond. Ik vond het moeilijk een richting te kiezen. Ik leer graag en heb het nodig om met mijn handen bezig te zijn maar vond daar moeilijk een evenwicht in.
Toen na meter ook peter stierf, sprak mijn zus Anne, over haar hieronder meer, de voorzichtige droom uit om hun huis en grond te kopen. Anne is beter in springen dan ik en zonder echt een plan te hebben, voelde het juist en sprong ik mee. We ploeterden op het veld en in de boomgaard en ik merkte dat er eindeloos veel te leren is over landbouw en dat je een groot deel daarvan buiten met je handen in de aarde kan doen. Het voelde als een evenwicht.
Omdat een goed bedrijf start met een grondig plan, volgde ik bij Landwijzer vzw de opleiding voor biologische en biodynamische landbouw. Tijdens die twee en een half jaar heb ik niet meer getwijfeld over mijn pad. Dat loopt door een veld op een heuvel tussen de bomen.
En als ik één ding geleerd heb van de landbouw dan is het dat je nooit alles weet, nooit alles in de hand hebt en vooral vertrouwen moet hebben. Leren hoort erbij en stopt gelukkig nooit, ‘t zou nogal saai zijn anders.
Anne
Anne schrijft niet zo graag en al helemaal niet over zichzelf. Dus nam Maria die taak voor haar rekening.
Het stukje over de zorgeloze jeugd bij meter en peter kan bij haar doorgetrokken worden. Met het verschil dat er bij Anne iets meer dieren de revue passeerden. Ze liep vaak rond met een kuiken in één van haar zakken dat niet sterk genoeg was om mee te kunnen met de rest. En was, in tegenstelling tot mij, niet bang van koeien maar wel van territoriale hanen die op haar hoofd sprongen tijdens het rapen van de eieren. Als je op het veld dieren tegenkomt, mag je er zeker van zijn dat Anne er voor iets tussen zit.
Anne zorgt al zo lang ik haar ken voor wie buiten het systeem valt. Dat begon met kuikens, ging verder met honden en breidde uit naar mensen in een studie ergotherapie. Ze is al heel mijn leven een soort energieke wervelwind die problemen snel doorziet en nog sneller oplost.
Van onze ouders leerden Anne en ik hoe leuk koken en hoe gezellig eten kan zijn. Dankzij een cateringbedrijf in bijberoep hebben we ons daar ook professioneel verder in verdiept. Met recepten bij de pakketten en workshops op ‘t veld, willen we dat kook- en eetplezier graag delen.
